ROZDZIAŁ 25

- A tak właściwie to co Ty tu robisz? - zapytałam uśmiechając się.
- Hmm, chyba właśnie stoję moim domu, w mojej sypialni. - powiedział podchodząc do łóżka i siadając na nie.
- Ojj! No wiesz, że nie to miałam na myśli. Myślałam, że przyjedziecie jakoś wieczorem. - powiedziałam siadając obok niego.
- Niee. Bo już jutro mamy jechać do Polski, aby się szykować do zgrupowania, no i trzeba się już dzisiaj nastawić i zapakować na tych kilka dni.. No, a potem mamy wakacje do jakoś połowy lipca, czy tam jakoś tak. - powiedział Lewy.
- Mmm. To kiedy gracie te mecze? - zapytałam.
- Z Liechtensteinem 4 czerwca, a z Mołdawią  7 czerwca. - powiedział.
- No to powodzenia. - powiedziałam wstając.
- Już mi życzysz powodzenia? Nie lepiej od razu przed meczem? - zapytał podchodząc do mnie.
- Emm. Mam dzwonić? Wiesz ile kasy wydam?
- A kto powiedział, że masz dzwonić? Przecież pojedziesz ze mną do Polski..
- Taa, jeszcze za Polskę.. - odpowiedziałam śmiejąc się.
- No, ale zobacz spotkasz się z Teo, bo on też jest powołany, no i miło spędzisz czas z piłkarzami. - powiedział dumnie wypinając pierś.
- Ohh, chyba tym Teo mnie przekonałeś. - powiedziałam.
- Czyli, gdyby jego nie było, to byś nie chciała jechać? - zapytał Robert.
- Zapewne musiałbyś mnie dłużej przekonywać do tego wyjazdu. - powiedziałam i skierowałam się do drzwi.
- Już wychodzisz? - zapytał zaskoczony.
- Idę do Twojej siostry i mamy, bo widzę, ze Ty wolisz rozmawiać niż spędzać czas z najbliższymi. - powiedziałam i wyszłam na korytarz.
Po chwili doszedł do mnie Robert i razem zeszliśmy na dół. Milena siedziała w salonie i oglądała mecz towarzyski Barcelony z Realem Madryt, a pani Iwona gotowała w kuchni. Uśmiechnęłam się i weszłam do kuchni, a Robert poszedł do siostry.
- Pomóc może w czymś pani? - zapytałam uśmiechając się życzliwie.
- Jaka pani, jaka pani.. Chyba taka stara to ja nie jestem, no nie? - zapytała. - Iwona. - dopowiedziała wyciągając rękę w moim kierunku.
- Luiza. - odpowiedziałam ściskając rękę.
- No więc pomóc Ci? - zapytałam ponownie.
- No co Ty, Milena mi nie pomaga, a Ty masz mi pomagać. Idź do nich i pooglądaj ten mecz, bo widzę, że chciałabyś to obejrzeć. - powiedziała.
- Eee, tam.. - powiedziałam.
- Za kim jesteś? - zapytała.
- Ogólnie, czy w tym meczu? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Pewnie ogólnie za Borussią, bo Robert, no to w tym meczu..
- Real.
- Ooo, a czemu nie Barcelona?
- Hmm, pewnie jednym powodem jest to, że już w wieku 13 lat kibicowałam Realowi, przekonał mnie do tego mój przyjaciel, a drugim powodem jest to, że znam piłkarzy stamtąd..
- Oooo, to widzę, że masz cudownego przyjaciela..
- Miałam.. - powiedziałam spuszczając głowę.
- Coś się stało? Coś źle powiedziałam? - pytała Iwona.
- Nie. Po prostu kilka lat temu pokłóciliśmy się trochę i do tej pory się nie odzywamy.. - powiedziałam.
- Ojejku. Przykro mi. Nie powinnam pytać. - powiedziała Iwona podchodząc i mnie przytulając.
- Nic się nie stało, przecież to nic strasznego..
- No, ale straciłaś przyjaciela.. Wiem co wtedy musiałaś czuć, ale wiesz co.
- Co?
- Mogę Ci pomóc..
- Taak? W jaki sposób? - zapytałam zdziwiona.
- Zawsze mama mi powtarzała, że najlepsza na smutek jest czekolada, a jak tutaj jechałam z Mileną to widziałam budkę z takimi dużymi szklankami gorącej czekolady, a na wierzchu bita śmietana.. Chyba nie liczysz kalorii i możemy iść, taak? - zapytała patrząc na mnie.
- No możemy iść. Może pani.. Em, znaczy.. Możesz dać mi 5 minut? - zapytałam.
- Dobra. Odliczam czas. - powiedziała, a ja wybiegłam z kuchni i pobiegłam na górę.
Zaczęłam przeglądać szafę i wyjęłam ubrania. Weszłam do łazienki i zaczęłam się przebierać. Po chwili wyszłam już gotowa. Zeszłam na dół i weszłam do kuchni. Iwona wyłączała właśnie garnki z gazu.
- Już jestem. - powiedziałam i wtedy zadzwonił telefon mamy Roberta.
- Ooo, punktualnie. Nastawiłam sobie budzik, żeby zobaczyć, czy dotrzymasz słowa. - powiedziała i zaczęła się śmiać.
- Ja? Zawsze. - powiedziałam.
- No to chodźmy. - powiedziała i skierowałyśmy się do korytarza.
- Gdzie wy idziecie? - zapytała Milena.
- A co? - zapytała Iwona.
- Emm. Tylko się nie pozabijajcie. - powiedział Robert.
Założyłyśmy buty i skierowałyśmy się w stronę budki z czekoladą. Gdy doszłyśmy zamówiłyśmy duże czekolady z wielką ilością bitej śmietany. Po chwili wzięłyśmy je od sprzedawczyni i usiadłyśmy na ławce w parku.
- To co sądzisz o Bobku? - zapytała Iwona.
- Hmm. Wydaje się opiekuńczy, kochany no i wierny.. A jaki jest to jeszcze nie wiem, bo prawdę mówiąc jestem z nim tylko kilka dni.. - powiedziałam i nerwowo spojrzałam na kobietę.
No tak.. Jestem z nim tylko kilka dni, a już się wprowadzam do jego domu.. Pięknie to wygląda..
- Może i jesteście kilka dni, ale wydajcie się cudowną parą. Jak schodziliście ze schodów to tak słodko wyglądaliście. - powiedziała Iwona. - Szczerze mówiąc to właśnie o takiej synowej zawsze marzyłam..
- Ooh. Strasznie mi miło. - odpowiedziałam.
Rozmawiałyśmy jeszcze jakąś godzinę, no ale stwierdziłyśmy, że trzeba wrócić do domu i dokończyć obiad, który powinniśmy już jeść. Pewnie Robert i Milena nie mogą się nas doczekać. Weszłyśmy do domu i słychać było śmiechy.. Nie tylko Mileny i Roberta, ale też innych osób. Zdjęłyśmy buty i weszłyśmy do salonu. Na kanapie siedziała Milena, Robert, Kuba, Łukasz i Mario, a na fotelach Ewa, Agata, Marco i Lisa, dziewczyna Reusa.
- One żyją! - wykrzyczała Milena, a ja i Iwona dziwnie się na siebie popatrzyłyśmy i wybuchłyśmy śmiechem.
- Czemu miałybyśmy nie żyć? - zapytałam.
- Emm. No bo zawsze, gdy mam Roberta rozmawiała z jego dziewczynami.. - zaczęła Ewa.
- To albo uciekały, albo nie wracały więcej do mnie, nie odbierały telefonu no i takie tam.. - dopowiedział Robert.
Popatrzyłam się na Iwonę i wybuchłam śmiechem.
- Ja tu nadal jestem. - powiedziała pani Iwona i zaczęła się śmiać. - Idę dokończyć obiad i mam nadzieję, że wszyscy tu zostaniecie. - dokończyła piorunując wszystkich wzrokiem.
Podeszłam do kanapy, a tamci zrobili mi miejsce..
- No to o czym rozmawiałyście? - zapytał Łukasz..
- Dowiedziałam się, co się tu wyczyniało przez te kilka lat, jak jesteście razem w drużynie i co Robert robił jak był mały.. - powiedziałam i uśmiechnęłam się do Roberta.
- Czyli już wszystko wiesz? - zapytała Ewa.
- No prawie wszystko, jeszcze jakaś jedna gra w butelkę, a będę wiedziała wszystko.. - powiedziałam uśmiechając się.
- A właśnie! Może jakaś dzika impreza zakończona grą w butelkę? - zapytał Mario i wszyscy na niego popatrzyli.
- Ja jestem za. - powiedział Łukasz, a reszta pokiwała tylko głowami.
Siedzieliśmy tak jeszcze jakiś czas, lecz po chwili Iwona zaprosiła nas na obiad. Rozłożyliśmy stół w jadali i wszyscy się zmieścili.



A więc jest następny rozdział, który nawet mi się podoba! Mam nadzieję, ze Wam też! Chciałabym podziękować Lewci za nominacje do Liebster Award. Oczywiście niedługo powinnam odpowiedzieć na wszystkie pytania! :)
P.S. Słyszeliście, że dzisiaj ślub Ani Stachurskiej i Roberta Lewandowskiego? Nonono! Nasz Lewus będzie już miał żonę! :D