ROZDZIAŁ 12

Obudziłam się, lecz obok mnie nikogo nie było.. No tak, Lewandowski miał iść, gdy już usnę, a szybko to się stało. Weszłam do garderoby i znowu zaczęłam szukać czegoś co nadaje się na założenie.. W końcu znalazła. Weszłam do łazienki wzięłam prysznic i założyłam na siebie wcześniej naszykowane ubrania. Wyszłam z łazienki i poszłam do biblioteki, aby skończyć książkę, którą zaczęłam wczoraj..
Kończąc książkę, stwierdziłam, że ten Ronaldo to nie taki cham i prostak jak o nim wszyscy mówią, ale może być naprawdę w porządku facet.. Odłożyłam książkę na półkę i zeszłam na dół, aby coś zjeść. Weszłam do kuchni i zrobiłam sobie kanapki z nutellą oraz kakao. Położyłam to na tacy i zaniosłam do salonu, gdzie włączyłam telewizor. Leciał akurat jakiś wywiad z Polską Borussią, więc zostawiłam.. Wydawał się jakiś stary, bo chłopcy byli dość smutni..
- Z tego co nam wiadomo dwa dni temu odeszła z tego świata ważna dla Was osoba, czy ujawnicie co się stało, lub co było przyczyną jej odejścia? - zapytała prezenterka.
Spojrzałam na ekran telewizora.. No tak, dwa dni po mojej śmierci..
- Ja byłem przyczyną jej odejścia.. - powiedział Lewandowski, opuszczając głowę.
Co on pierniczy? Kurde! Przecież to nie jego wina, że sobie podcięłam żyłę! No może trochę Jego, no bo gdyby mnie nie wyzywał od dziwek to bym się nie cięła, ale przecież to ja popełniłam ten błąd i za mocna się ciachnęłam! Debil myśli, że to jego błąd...
- Panie Robercie, dlaczego Pan uważa, że to właśnie Pan był przyczyną jej odejścia z tego świata? Czy dziewczyna ta była w Panu zakochana, a Pan nie odwzajemniał miłości i popełniła samobójstwo? - zapytała prezenterka.
- Bo, wiem że to ja spowodowałem, ze popełniła samobójstwo. Nazwałem ją ,,dziwką" nie mając podstaw jej tak nazywać.. Załamała się, a podobno cięcie pomaga w.. - mówił Robert..
- Nie słuchaj tego! - powiedział jakiś głos.
Odwróciłam się. W drzwiach od salonu oparty o futrynę stał Lewandowski..
- Czemu? - zapytałam mając w oczach małe iskierki. - Przecież mnie to nie dotyczy.. - powiedziałam, ale głos ledwo przechodził mi przez gardło.. Przecież to ja powinnam teraz leżeć w grobie, a jednak nie.. Jest inaczej.. Żyję i mogę z nim rozmawiać.. Dali mi szansę, abym naprawiła swój błąd..
- Byłem w złym stanie, nie wiedziałem co mówię.. - powiedział Robert zbliżając się do kanapy. Po chwili usiadł obok mnie. Wyjął telefon i pokazał mi zdjęcie Amelii.. Moje stare zdjęcie.. On je ma.. Ma moje zdjęcie.. - To ona.. Widzisz jaki ma uśmiech..? Taki sam jak Ty.. A ciało? Mmm, marzenie nie jednej kobiety.. Sądziłem, ze nikt takiego nie ma, ale jednak ma.. Ty masz takie ciało.. Widzisz jej włosy? Tak samo kręcone i ułożone jak Twoje.. Tak cholernie mi o niej przypominasz! W każdym momencie, gdy na Ciebie patrzę to widzę ją.. Amelię.. Ja.. ja.. Przepraszam.. Wiem, nie powinienem się do Ciebie zbliżać skoro widzę w Tobie inną kobietę, ale nie mogłem się powstrzymać.. Gdy Cię dotykałem czułem to samo, gdy tańczyłem z nią mój ostatni taniec.. - powiedział, a po jego policzkach zaczęły spływać łzy..
- Może to nie był Wasz ostatni taniec.. - powiedziałam.
- Co? - zapytał lekko zdziwiony..
- Wierzysz w cuda? - zapytałam.
- Nie..
- Wierzysz w Boga?
- Tak.
- Wierzysz to, ze każdy jest z nami tutaj duszą, lecz w innym wcieleniu?
- Nie, to są jakieś wymysły innych..
- A gdybym powiedziała Ci, że duszą ja jestem Amelią..?
- Stwierdziłbym, że powinnaś udać się do psychiatry..
- Robert.. Teraz jest na to pora.. Po śmierci trafiłam do nieba, chciałam żyć dalej, dla osób, które mnie kochały.. Dla osób, które za mną płakały.. Udało się przebłagać anioła i sprawdził, czy czyjaś dusza nie chciałaby trafić do nieba, bo nie chce żyć.. Luiza nie chciała żyć, lecz nie chciała krzywdzić swojej matki.. Zamieniliśmy się duszami.. Ona jest w niebie, a ja.. Ja tutaj.. - powiedziała patrząc mu prosto w oczy..
Patrzył na mnie przez chwilę po czym szybko wstał z kanapy i skierował się do wyjścia.. Jednak, gdy był już przy drzwiach odwrócił się i spojrzał na mnie..
- Ja Ci się otwierałem, a Ty kurwa co?! Chciałabyś wykorzystać Amelię, żeby być ze mną? Jej tu nie! Do kurwy nędzy! Jej tu nie ma i to przeze mnie! Rozumiesz?!?!?! JEJ TU NIE MA! - krzyknął po czym wybiegł z domu, wsiadł do samochodu i szybko odjechał.. Zrzuciłam talerz ze stołu.. Znowu szkło.. I znowu ten piękny kwadrat, co jakieś cztery miesiące temu.. Wszystko powraca.. Wzięłam ten kawałek szkła do ręki i zaczęłam przybliżać do ręki..
- Luiza! Nie! - krzyknął ktoś łapiąc mnie za rękę z kawałkiem szkła..
Podniosłam oczy pełne łez i zobaczyłam Łukasza..
- Mój anioł stróż. - powiedziałam i zaczęłam jeszcze bardziej płakać.. - Nie mam po co żyć! Wszyscy mnie opuścili! I po co ja się starałam, aby znowu tu być? Po jaką cholerę, tak błagałam tego anioła?! Po co to wszystko?
- Luiza.. Powiedziałaś Lewandowskiemu?
- Tak..
- Chodź tu. - powiedział Piszczek i zaczął mnie przytulać. - Nie przejmuj się nim. To dupek, nie jest wart Twojej uwagi.. Chodź, pójdziesz spać, pewnie już jesteś zmęczona..
Poszłam z Łukaszem na górę i pozwoliłam mu, aby położył mnie na łóżku, a potem udawałam, że zasnęłam.. Po co? Sama nie wiem.. Gdy Łukasz już wyszedł wzięłam laptopa i zaczęłam patrzeć, gdzie oferują polecieć.. Wtedy przypomniało mi się, jak jeszcze godzinę temu chciałam poznać Ronalda.. Może to będzie okazja.. Weszłam w wyloty do Madrytu z Dortmundu.. Najbliższy lot jest za godzinę.. Nie za wcześnie, ale za pięć godzin będzie okej.. Zamówiłam bilet i odłożyłam laptopa. Wzięłam swoje torby i zaczęłam pakować swoje rzeczy.. Po około godzinie byłam gotowa. Wzięłam torby i zeszłam na dół. W salonie siedział Łukasz, do którego przytulona była Ewa. Gdy zeszłam ze schodów odwrócili się..
- Wyjeżdżam do Madrytu.. - powiedziałam.


Hohohoh, pod tamtym rozdziałem jest 10 komentarzy, więc tak jak obiecałam jest następny rozdział! Hhaha, te szantażyki nawet mi się spodobały :P
To co podbijamy ilość komentarzy na następny rozdział? :D 
12 KOMENTARZY = NASTĘPNY ROZDZIAŁ!